สรุป: ทำไมบ้านทำร้ายเรา-ทุกครั้งที่แยกทางถือเป็นการฟื้นฟูจิตใจ

หัวข้อแรกผู้เขียนพูดถึงการแยกจากที่สำคัญในชีวิตของคนเรา ครั้งแรกคือการแยกจากครรภ์มารดาตอนเราคลอด และครั้งที่สองคือตอนที่เราแยกจากครอบครัวไปมีความรักและมีครอบครัวใหม่ โดยเน้นไปที่การแยกจากครั้งทีสอง เนื่องจากการแยกจากครั้งแรกเป็นสิ่งที่เป็นไปตามกลไกธรรมชาติ แต่การแยกจากครั้งที่สอง เราสามารถเลือกได้

“เพราะเราตัดสินใจเลือกได้ ชีวิตของเราจึงมีความหมาย”

คนเรามักจะมีพ่อสองคนแม่สองคนอยู่เสมอ นั่นคือ พ่อแม่ในความเป็นจริง กับพ่อแม่ในอุดมคติ เหตุเพราะพ่อแม่ในความเป็นจริงทำให้เราไม่พอใจ เราจึงสร้างพ่อแม่ในอุดมคติขึ้นมาในใจโดยที่เราไม่รู้ตัว และ พ่อแม่ในอุดมคติ จะกลายเป็นพื้นฐานในการเลือกคนรักของเราในอนาคต

เรามักจะค้นหาคนรักที่เหมือนกับพ่อแม่ในอุดมคติ และความรักจะพาเราจะย้อนกลับไปสู่วัยเด็ก ณ เวลานั้นเราต่างก็เป็นพ่อแม่ในอุดมคติของอีกฝ่ายและเป็นลูกของอีกฝ่าย เพื่อเติมเต็มความปราถนาหรือแก้ไขความผิดพลาดต่าง ๆ

จะเห็นได้ว่าเราใช้ความรักเป็นการเยียวยาจิตใจโดยที่เราไม่รู้ตัว หากการเยียวยาได้ผล นอกจากจะเติมเต็มความปราถนาในวัยเด็ก แก้ไขความผิดพลาดในอดีต ยังช่วยให้เราเติบโตได้อย่างมั่นคง แต่หากล้มเหลวมันจะทิ้งรอยแผลให้ลึกกว่าเดิม

สาเหตุหลักของความล้มเหลวเกิดจากการที่เราไม่สามารถแยกแยะความสัมพันธ์ของพ่อแม่ในความเป็นจริง, พ่อแม่ในอุดมคติ และคนรักออกจากกันได้

“เมื่อมีความรักถึงขั้นลึกซึ้งเราจะกลายเป็นเด็ก” แต่ปัญหาคือเด็กมีทั้งเด็กดี และเด็กที่แย่ซึ่งขึ้นอยู่กับพื้นฐานครอบครัวและการเลี้ยงดู

คนที่มีประสบการณ์ในวัยเด็กที่แย่มักจะมีแผลหนองอยู่ในใจเสมอ เมื่อย้อนวัยกลับไปอีกครั้งแผลหนองเหล่านี้จะถูกแกะเกาเผยให้เห็นออกมาหากได้รับการเยียวยาอย่างถูกต้องก็จะทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองเข้มแข็งขี้น แต่หากไม่ ก็จะทำให้ความสัมพันธ์นั้นแย่ลง

เด็กที่ผ่านการเลี้ยงดูที่แย่ มักจะสงสัยว่าพ่อแม่ในอุดมคติจะเหมือนกับพ่อแม่ในความเป็นจริงหรือเปล่า เด็กบางคนอาจต้องการให้พ่อแม่ในความเป็นจริงชดเชยบางสิ่งให้แต่ไม่สามารถทำได้จึงทำการเรียกร้องเอาจากพ่อแม่ในอุดมคติ เด็กบางคนอาจจะโกรธพ่อแม่ในความเป็นจริง จึงระบายความโกรธเหล่านั้นไปที่พ่อแม่ในอุดมคติ ซึ่งพ่อแม่ในอุดมคติก็คือคนรักในปัจจุบัน ดังจะเห็นได้จากตัวอย่างที่ผู้เขียนยกมาแต่ละตัวอย่าง

ไม่ว่าพ่อแม่ในความเป็นจริง, พ่อแม่ในจิตนาการ หรือคนรักต่างล้วนแต่มีตัวตนที่ต่างกันออกไป อาจจะ “คล้ายกัน” แต่ก็ไม่ “เหมือนกัน” อาจจะดู “ตรงกัน” แต่ก็ไม่ “เท่ากัน” หากเราไม่สามารถแยกแยะความสัมพันธ์เหล่านี้ออกจากกันได้เราก็ไม่สามารถจัดการความสัมพันธ์กับคนรักให้เหมาะสมได้ และนั่นจะเป็นหนทางนำไปสู่การหย่าร้าง เลิกลาของคู่รักหลาย ๆ คู่ และสิ่งเลวร้ายในที่เกิดขึ้นในชีวิตคู่ไม่เพียงแต่จะตอกย้ำรอยแผลในใจเราให้ลึกกว่าเดิมเท่านั้น แต่มันยังสร้างรอยแผลที่ยากจะรักษาให้กับลูก ๆ รวมถึงสังคมด้วย